piątek, 10 czerwca 2016

Metyloprednizolon

Najdłuższe wakacje życia... miło...
Wracam. Wracam na dobre.


METYLOPREDNIZOLON


Przemianowuję cichą modlitwę
na przekleństwo grzeszne
w stronę lat minionych
 
słyszę jak dreszcze
całują skórę strapionych
 
Hrabia nad hrabiami
obdarzył mnie wzrokiem
nad ludzkimi poczynaniami
 
Ciemność nad ciemnościami
- niedościgniona melancholia - 
chwyta niewarte uczucia garściami
jak rosiczka w deszczu piękniejąca
 
(jakbym mógł rękę wyrwać
sam sobie w gniewie
by nie czuć więcej
tego przeklętego bólu)
 
Lord nad lordami
wiedział że zobaczę
i twą duszę mu przekażę
 
Wiatr nad wiatrami
- niedościgniony posłaniec -
przysyła mi kosze z darami
w których czeka świata kraniec
 
(a ja widzę i nie pojmuję
zniknij cieniu
z mojej ręki
tak mnie boli
tak drażni
przez skórę
do kości)





















niedziela, 17 stycznia 2016

Jak nie dać się studniówkowemu szaleństwu?

Witam Was serdecznie,

wybaczcie moją nieobecność, choroba, szkoła i moja praca nie dają dużo czasu, a komputer cały czas nie chce współpracować. Muszę chociaż z nim coś zrobić... Całe szczęście zaczęły mi się ferie, więc posty będą regularnie, by wynagrodzić Wam braki.

   Styczeń - czas studniówek, wielkich przygotowań i dosłownego szału. Ten rok dopadł również i mnie.
   Moja studniówka wypadła 29 stycznia w koniec ferii zimowych, co nie powiem, jest sporym atutem. Dziś jednak chciałam opowiedzieć Wam o tym całym zamieszaniu, histerii i wzdychaniach związanymi z balem studniówkowym.

   Mam nadzieję, że pomoże to tym, którzy mają studniówkę w następnych terminach, bądź mają ją za rok.




CZĘŚĆ I: EMOCJE, SAMOPOCZUCIE I WYGLĄD


source: https://img1.etsystatic.com/063/2/7997668/il_570xN.792115861_4c9z.jpg


   Pierwsze, co powinniście wiedzieć: szaleństwo rozpoczyna się od końca listopada, a wzmożona histeria od Nowego Roku. Oczywiście wszystko zależy od terminu balu. Zaczyna się dość niewinnie, by u niektórych jednostek osiągnąć istne apogeum.
   Nie oszukujmy się, ale histeria dotyczy głównie dziewczyn. Nienawidzę generalizacji, ale w tym przypadku muszę jej ulec. Rozumiem, że bywają chłopcy, którzy też przejmują się wręcz nadmiernie swym wyglądem, ale procent tak samo myślących dziewczyn bije ich na głowę!

   Rozumiem, że to taka ważna chwila, jedyna, innej takiej nie będzie, bla, bla, bla... Naprawdę rozumiem strach przed tym, że jakaś inna dziewczyna przyjdzie w takiej samej sukience, ale bez przesady...

   Podczas gdy jedne przejmują się strojem, drugie boją się o poloneza.

   DZIEWCZYNY, WYLUZUJCIE! ;)
   Nawet jeśli pomylicie kroki, to nikt tego nie zauważy. Polonez to nic innego jak chodzenie z lekko kulawą nogą, która "odzywa" się tylko na tzw. raz.


   Kolejna sprawa:
   Błagam, jeżeli nie potraficie chodzić na szpilkach, albo jest Wam po prostu niewygodnie, to się nie katujcie!
   Sama nie lubię, nie umiem, rękami i nogami bronię się od szpilek, więc na studniówkę zakładam buty na niewysokim, szerokim obcasie.
   Nawet jeżeli potraficie chodzić w szpilach i wychodzi Wam to znakomicie, to nie kierujcie się samym wyglądem butów. Mogą być piękne, a cisnąć jak dwa demony wbijające w Twoje palce szatańskie widły. To nie będzie miało żadnego sensu, jeżeli będziesz narzekać koleżankom, albo partnerowi na buty lub co gorsza, siedziała ze skwaszoną miną przez całą imprezę.
   Krwawiące stopy na studniówce są passe...

   A co z sukienką? Też nie warto wybierać coś co ciśnie, nie jest w takim kolorze, albo ma materiał, w którym czujemy się niekomfortowo. Chyba żadna nie chciałaby co chwilę sprawdzać, czy nie spada jej góra od sukienki, tylko dlatego, że nie leży jak powinna, prawda?
   To tak samo, jakbym ja, która chodzi tylko w czarnych ciuchach, miała wyskoczyć w różowej, żarówiastej sukience. Przez to, jak Ty się czujesz w danym ubraniu, w pewnej mierze widzą Cię też inni. Jeżeli nie czujesz i nie chodzisz w czymś swobodnie, inni mają wrażenie, że wyglądasz nienaturalnie, a to sprawia komiczne wrażenie.

   Co do dodatków i makijażu: tutaj wszystko zależy od gustu. Jeżeli wolisz prostotę i delikatność postaw na minimalistyczną biżuterię (zazwyczaj srebrne lub złote łańcuszki) i niezbyt mocny makijaż, podkreślając tym samym to, co jest Twoim największym atutem, np. piękne oczy, kości policzkowe, etc. Jeżeli jednak wolisz coś mocniejszego i bardziej wyrazistego możesz wybrać kolię albo inny element stroju rzucający się w oczy, jak duża bransoleta, czy wydatny pierścionek.

   Wszystko zależy tak naprawdę od stroju i jego kolorystyki. Ja stawiam na prostotę kolorów, którą ożywiam mocnym makijażem i wyrazistą biżuterią, jednak nie odbiega to zbytnio od moich codziennych preferencji. (mocny makijaż = długa, mocna kreska + ciemny cień do powiek)
   Do niektórych sukienek biżuteria jest wręcz niepożądana, ze względu na, np. koronkę w górnej części, czy połyskujące elementy. Wtedy efekt mógłby przypominać choinkę bożonarodzeniową, a tego raczej żadna by nie chciała.



CZĘŚĆ II: SKLEPY, SKLEPIKI, KOSZTA I KOSZCIKI





   Nie jestem w stanie powiedzieć Wam, kiedy najlepiej zacząć oglądać się za kreacją studniówkową.    Jestem zdania, żeby nie dać się zwariować... Po prostu nie szukać jej rok przed balem, ani w tydzień przed. Chociaż w okresie około marca powinny być przeceny sukienek, jednak nie chcę się w ten temat zagłębiać, gdyż nie raz zostałam skrytykowana za tego typu podejście, bo przecież takie sukienki będą już niemodne, to końcówka kolekcji, ble i tego typu wypowiedzi. Jeżeli jednak tak nie uważacie, to może być to dobry sposób na pozyskanie sukienki w lepszej cenie niż normalnie.
   Moim faworytem są second-handy. Nie chodzi mi o tzw. szmateksy, gdzie wywieszone są same schodzone i sprane ciuchy. W ekskluzywnych second-handach można dostać sukienki od znanych projektantów, za które zapłacimy (w tym wypadku z drugiej ręki) równowartość nowej sukienki zakupionej za około 150 zł na wyprzedaży w sklepie internetowym, bądź jakiejś sieciówce.
   W poszukiwaniu takich sklepów radzę o wybranie się do większych miast. W mniejszych nieraz też można trafić na perełki, jednak to już jest trudniejsza sztuka.

   Oglądałam trochę sukienek studniówkowych w sklepach stacjonarnych, jak i internetowych i załamałam się. Powiem szczerze, że jeżeli macie gust alternatywny, to nie macie co szukać (chyba że mówimy o typowo klimatycznych i alternatywnych sklepach internetowych). Szczerze mówiąc, ceny mnie zabiły, a sukienki nie powaliły.
   Cóż... trudny żywot alternatywnego człowieka.

   Sukienka to koszt 150-400 zł
   Wiem, że ten przedział jest dość rozpięty, ale takie są moje odczucia i spostrzeżenia, niestety...


   Buty też nie są tanim zakupem.
   Ceny za szpilki, czy czółenka wahają się od 90 do 200 zł.


   Nie ciesz się, jeżeli kupiłaś taniej prostą czarną sukienkę. Jeżeli będziesz chciała ją ożywić biżuterią, to jej koszta wyrównają się do droższych sukienek.
   W zależności od rodzaju i jakości biżuterii od 90 do 200 zł.


   Zdałoby się mieć coś pod ręką... Aparat, telefon i kosmetyczka nie zmieszczą się nawet w marynarce Twojego partnera, a taszczyć ze sobą oversizową torbę na pół stołu to już lekka przesada. Zapewne wybierzesz małą torebkę albo kopertówkę, może nawet w jakimś wymyślnym kolorze.
   Torebka, koszt około 60-100 zł.

   Na koniec tradycyjna podwiązka i czerwona bielizna (chyba, że nie pasuje Ci do stroju, w takim razie jej nie ubieraj, bo po co...) koszt około 30 zł.

   Myślisz, że to już koniec? Ha ha ha, o nie...
   Jeżeli nie masz odpowiednich pończoch/rajstop albo potrzebny Ci inny stanik do sukienki, to musisz się liczyć z dalszym opróżnianiem portfela.


   Jeżeli chodzi o strój męski... Nie, faceci wcale nie mają łatwiej. Garnitur to duża inwestycja, tak samo jak dobre buty garniturowe, czy koszula. Jeżeli chłopak ma jeszcze fantazje, co do spinek do mankietów, to wykosztuje się tak samo jak dziewczyna, chyba że ma nosa do okazji, co bardzo się sprawdza w tego typu zakupach!



CZĘŚĆ III: ZACHOWAJ UMIAR...


source: http://spendit.pl/wp-content/uploads/2013/08/Borsa-SL-1.jpg



   500 zł na sukienkę to lekka przesada, szczególnie za ciuch, który ubierzesz tylko raz. I nie wmawiajcie mi, że możecie ją ubrać na wesele kuzynki Twojej sympatii, bo jeżeli ma pełno tiulu, albo jest zbyt przesadzona, to jasne, że w niej nie pójdziesz na czyjś ślub! No chyba, że wygląda w granicach rozsądku. Te pieniądze można wydać w lepszy sposób, np. odłożyć na wakacje, albo na coś, co bardziej Ci się przyda. Nie wiem, jakieś odjechane buty... tak, mam tu na myśli w moim przypadku New Rocki; albo bilet na koncert czy festiwal.

   Czasem jak tak słucham różnych relacji, opinii i głosów, to niektóre dziewczyny traktują studniówkę jak własne wesele. Kiedy słyszę o fryzjerkach, kosmetyczkach, makijażystkach, manikiurzystkach to robi mi się słabo. Fryzury i makijaże próbne przyprawiają mnie o ból głowy.
   Wiem, że znośne i nawet ładne hybrydy można zrobić u koleżanki za 20/30 zł. To i tak lepsze niż moda studniówkowa w 2005-2008, kiedy zakładało się tipsy.
   Nie rozumiem tego wyrzucania kasy w błoto... Nie jestem przesadnie oszczędna, bo potrafię wydać dużo kasy na torebkę, buty, czy tatuaż... ale nie na nic takiego i mi samej nie potrzebnego jak fryzjer, czy makijażystka.
   Uczesać się potrafię, pomalować tak samo. Paznokcie jakoś ogarnę i dam z tym radę sama, może z lekką pomocą mamy. Nie mówię, że jeżeli masz ciocię, czy kuzynkę, które zajmują się fryzurami, makijażem, czy paznokciami, to nie masz z tego skorzystać, ale jeżeli jedziesz do najlepszego fryzjera w mieście na fryzury próbne, a potem na oficjalne, to lekka przesada.
   Boję się pomyśleć, jak takie osoby będą się zachowywały na swoim ślubie, albo ślubie swoich dzieci.

   Słyszałam zabawną historię od mojej przyjaciółki... Dziewczyny z jej klasy kłócą się o smak tortu studniówkowego. Ech, widocznie każdy ma jakieś problemy, prawda?


PODSUMOWANIE

   Studniówka nie jest tanią imprezą. Na sam początek musimy policzyć sumę, którą płacimy od tak. U mnie za parę (wliczony film i zdjęcia) wychodziło 350 zł. Całe szczęście podzieliłam się tą sumą na połowę z moim Wojownikiem. Jednak jeżeli zapraszasz jakiegoś kolegę, albo kuzyna, to niestety koszt spada wyłącznie na Ciebie.

Zestawienie:

  • wpłata 300-400 zł za parę,
  • sukienka 150-400 zł,
  • buty 90-200 zł,
  • biżuteria 90-200 zł,
  • torebka 60-100 zł,
  • inne pierdoły (podwiązka, bielizna, pończochy, odpowiedni stanik) około 60-80 zł
___________________________________________________________________________
RAZEM: 750-1380 zł
+ wedle uznania: fryzjer (od samego uczesania, po wymyślne ścinania, koloryzacje czy pasemka), hybrydy, zabiegi kosmetyczne (jakieś maseczki, oczyszczanie skóry, brwi, przedłużania rzęs, etc), makijaż. Nie wiem ile bym miała za to doliczyć, ale myślę, że taki pakiet full service mógłby kosztować około cztery stówki, jak nie więcej.

+ alkohol we własnym zakresie (nie oszukujmy się... i tak wszyscy piją)



   Widzicie zatem, że nastroje panujące przed studniówką nie są spokojne i uwierzcie, każda robi wszystko by nie wyglądać jak inna dziewczyna na balu, po czym wychodzi, że wszystkie wyglądają i tak podobnie... Także nie ma się czym martwić.

   A jeżeli naprawdę masz ochotę założyć coś innego niż większość, to nie bój się. Może ironia sprawi, że przez Twoje "olewanie" całej tej histerii będziesz wyglądała wyjątkowo.




   Za dwa tygodnie wstawię posta, w którym dowiecie się jak wyglądała moja kreacja studniówkowa oraz ile mnie uczyniła :) mam jeszcze kilka szczegółów do dopracowania, więc nie mogę podzielić się nią z Wami w obecnym czasie...

Trzymajcie się ciepło, wampirki...

niedziela, 20 grudnia 2015

Narodzie, otrząśnij się! "Wiedzeni na barykady: Wstać czy pozostać w ciszy...(?)"

Witam Was serdecznie,
nie mogę patrzeć w ekran... Mam ochotę stąd uciec, kiedy widzę to wszystko, albo chociaż kupić komplet ognioodpornych ubrań, bo czuję, że stosy mogą zapłonąć w tym kraju szybciej, niż sądziłam.
Na usprawiedliwienie swojej nieobecności mam tylko poważną pracę z języka polskiego i chorobę. Przepraszam Was i obiecuję poprawę.
Wracając...
Kiedyś napisałam pierwszy wiersz cyklu "Wiedzeni na barykady". Nigdzie się on nie pojawił, a szkoda. Dziś powstał drugi, ten zamieszczony poniżej... Czuję, że powstanie ich więcej, być może nawet pokaźny zbiór.
Proszę Was o opinię i ocenę.
A tymczasem enjoy!



WIEDZENI NA BARYKADY: WSTAĆ CZY POZOSTAĆ W CISZY...(?)



Wierzaj, że ten świat
nie jest kilku złotych nawet wart
Bez cienia ludzkich spraw
spalonych i skazanych na lata krat,
Których nie wróci nic
nawet kryształowy, zapalony znicz.
Zostaje nam iść
i czasem krótką słodyczą śnić
O władzy idealnej
ale to przecież kłamstwo nierealne.
To może pić?
Wódką zalać grób i cicho w nim gnić...?
Zapomnieć o kraju,
o sobie i nie wiedzieć o złotym maju,
Za który praojcowie walczyli
i w głupi naród bezbrzeżnie wierzyli.

A jakby ogniem zmienić czas?
Zniszczyć wszystko w piach i ożywić nas
Z biernego znieczulenia,
patriotyzmu wyrwanego, jak korzenia.
Może należy wstać
i niby-bogom dać sprzeciwu znak!
Jak anioły upadłe
póki jeszcze żywe, niemartwe
Rozniećmy wszelki bunt
i niech załamie się pod nimi grunt.
Bóg kłamstwa i Bóg wolności:
który z nich wygra i na stałe tu zagości?
W naszych rękach dziś jest złoty róg
nie pozwólmy, by ostał nam się jeno sznur


spisane z łez wylanych nad krajem,
wieczorem, 20.12.2015 roku






Captive freedom - comission by Tira-Owl; źródło: http://tira-owl.deviantart.com/art/Captive-freedom-commission-415927004

sobota, 28 listopada 2015

Lorelei recenzuje #2: pierwsze zakupy na CzaryMary.pl

Witam Was serdecznie,
mam kilka zaplanowanych postów, a okropnie mało czasu na pogodzenie wszystkiego, szczególnie pasji z pracą i problemami zdrowotnymi. Wydaje mi się, jakbym co chwila zmieniała drogę, za bardzo idąc w daną stronę, ale mam nadzieję, że chociaż to ostatnie odpadnie za kilka miesięcy, kiedy położę się na oddział. Mam głupią nadzieję, że zostanę w końcu zdiagnozowana, ale z drugiej strony się tego boję...
Ale może o tym kiedy indziej...

   Ostatnio pisałam o zbliżającej się opinii na temat zakupów na stronie CzaryMary.pl. Także wywiążę się z danej Wam obietnicy.
   Zacznijmy od tego, że śledzę ten sklep od bardzo dawna i mam już tak długą listę zakupów jak litania do Wszystkich Świętych. Zawsze jednak brak w danym momencie pieniędzy, albo po prostu nie mam czasu... Ostatnio po bodajże dwóch latach zaglądania, zdecydowałam się zrobić tam swój pierwszy i na pewno nie ostatni zakup!
   Może i ten czas znów by się przedłużył, ale prezent urodzinowy dla mojej najlepszej przyjaciółki nie mógł być kupiony byle gdzie. Rok temu kupiliśmy jej (ja z moim narzeczonym) piękną kolię i kolczyki, więc stwierdziłam, że kupowanie co roku biżuterii może stać się nudne i przydałoby się coś innego, ale w jej klimatach, które nie odbiegają zbyt od moich. Sprawianie takich prezentów to wręcz przyjemność!



   Ten zegar okropnie mi się spodobał. Miał (miauu :3) w sobie ten gotycki klimat, magię i niesamowitą grafikę Lisy Parker, którą uwielbiam.
   Powiem szczerze, że obawiałam się jedynie kolorów. Na stronce zdjęcia poglądowe są dość ciemne i bałam się, że kolorystyka zegara będzie dość szarawo-mdła, ale stwierdziłam, że warto zaryzykować, bo naprawdę się w nim zakochałam.



   Nie zawiodłam się. Zegar ma o wiele głębsze kolory niż na zdjęciach poglądowych, co niewątpliwie podnosi jego estetykę o kilkanaście punktów.
Jedyne co mogę zarzucić bardziej twórcom zegara, niż internetowemu sklepowi to te cholerne wskazówki, które trzeba dokręcać. Miałam z tym niemały problem, przyznam szczerze.
   Wskazówki były rzecz jasna zabezpieczone, co zresztą widać na zdjęciach (kolejny plus), ale musiałam je dokręcić, gdyż były luźne. Pewnie jest to jakaś forma ochrony przed uszkodzenie w magazynie, czy coś takiego, ale dokręcanie tego było katorgą... Szczególnie, że dokręciłam najpierw za mocno wskazówkę minutową i zamiast jednej minuty robiła od razu trzy. Ustawienie godzinowej też do łatwych nie należało...
   Ale po jakiejś godzinie powiedzmy, że to zrobiłam.








   Przejdźmy do czasu realizacji zamówienia. Przesyłkę dostarczono do mnie w dwa dni, nawet nie... Zamówienie złożyłam w niedzielę wieczorem, a paczuszka była już u mnie we wtorek. Jak dla mnie to okropnie szybko.
   Co do zapakowania produktu brakowało mi jedynie folii bąbelkowej bym mogła być w 100% usatysfakcjonowana, ale całe szczęście nic złego się nie stało przy transporcie. Po prostu sam kartonik mógłby nie ochronić zegara w wystarczający sposób, a z doręczycielami bywa różnie... Jedna warstwa folii jest naprawdę w stanie czynić cuda i uratować produkt przed naprawdę głupimi uszkodzeniami.





   Nie myślałam, że kupując pierwszy raz w tym sklepie i do tego nie robiąc Bóg wie jakich zakupów, tylko kupując jedną rzecz dostanę reklamową wypraweczkę, czyli marketingowe malutkie gratisiki. które nie są nie wiadomo czym, ale okropnie cieszą kupującego.









   Nie wiem jak Was, ale mnie naprawdę radują takie rzeczy. Nawet jak dostaniesz w tej paczuszce mnóstwo ulotek o czarnej paście do zębów, albo syntetycznej krwi dla wampirów, to to jest fajne! Mam mnóstwo takich pierdołków z różnych sklepów, ale najbardziej lubię zakładki do książek i co...? CzaryMary.pl przysłało mi trzy zakładeczki za co ich kocham jeszcze bardziej!
   Do tego złożony list, którego treść jest tak magiczna i po prostu klimatyczna, że nie mogłabym jej tu nie przytoczyć chociaż we fragmencie:
"Niczym za dotknięciem czarodziejskiej różdżki, właśnie spełnia się Twoje pierwsze, złożone w naszym magicznym sklepie zamówienie.
Wraz z zakupami, przekazujemy Ci mnóstwo pozytywnej energii oraz kupon rabatowy o wartości 10 zł na kolejne zakupy, który znajdziesz na karcie dołączonej do tego listu.
CzaryMary.pl to wyjątkowe miejsce, gdzie całe zastępy aniołów, brygady krasnali, stada jednorożców i innych magicznych żyjątek pracowicie działają, aby spełnić każde Twoje życzenie. Tutaj znajdziesz wiele inspirujących produktów, które mogą zmienić Twoje życie." Prawda, że cudowne?















   Od razu człowiek się uśmiecha, czytając coś takiego.
   No i kupon, wiadomo, przyda się. Zresztą planuję większe zakupy. Na pewno sprawię sobie CzaroMarownik (jeżeli poszukujecie fajnego i klimatycznego kalendarza w książkowej formie, to z całego serduszka Wam go polecam, link TUTAJ) i trochę białej szałwii (kupuję ją od trzech lat i kupić nie mogę...)


Moja ocena:

  • obsługa sklepu/czas realizacji zamówienia: ★★★★★
  • zapakowanie przesyłki: ★★★★☆
  • podejście do nowego klienta: ★★★★★
  • ogólnie o produkcie: ★★★★★
  • wykonanie: ★★★★☆





Jak najbardziej polecam Wam ten sklep :) W asortymencie mają nie tylko czarodziejskie akcesoria, ale ciekawe książki, poradniki, naturalne kosmetyki, gadżety i akcesoria do wystroju wnętrz, a wszystko w dobrych cenach :)
Ja na pewno jeszcze tam nie raz zajrzę!
Piszcie, czy znałyście/znaliście ten sklep wcześniej i co o nim sądzicie...



Do następnego, wampirki! Trzymajcie się ciepło!





sobota, 7 listopada 2015

Hello November - czyli kilka słów o ulubionym miesiącu wszystkich dekadentów

Witam serdecznie,

klawiatura umarła śmiercią długą i powolną... agonia trwała miesiącami. Od dwóch klawiszy, do ośmiu w tym momencie.
Uwierzcie, dziwnie wygląda laptop z podłączoną przez przejściówkę starą klawiaturą... Nie potrafię na tym pisać, zresztą... Ale nie wytrzymałabym bez bloga, a mam potrzebę napisać tu choć kilka zdań.

   Chciałam się dziś podzielić z Wami moimi refleksjami na temat listopada.
   Jest to jeden z moich ulubionych miesięcy, mimo że nie służy mojemu zdrowiu. Wszechobecna wilgoć, deszcze, itd. okropnie wygina i zgina moje póki co niezdiagnozowane stawy, które płaczą z bólu. Ale to całkiem inna historia.


źródło: tumblr



   Ludzie nie potrafią zrozumieć mojej platonicznej miłości do tego miesiąca. Zawsze patrzą na mnie tak, jakbym mówiła, że lubię jeść kocią karmę. Znam osoby, które lubią jesień. Nie, nie listopad tylko jesień. Wiem, że to powinno się ze sobą łączyć, ale dla nich są to dwa zupełnie inne pojęcia, jak woda i ogień. Jesień to dla nich pomarańczowe słoneczko, suche lasy z grzybami i kolorowe liście, które pięknie wyglądają na tle zachodzącego słońca. Jednym zdaniem - złota polska jesień.

   To nie dla mnie... Wolę inne klimaty. I tu wcale nie chodzi o mhhhroczność listopada (no dobra, może trochę). Większe znaczenie ma dla mnie panująca aura i ten nastrój, który przynosi z wiatrem pełno myśli.


źródło: tumblr



   Przechodzisz chodnikiem i czujesz, jak mikroskopijne kropelki wody osiadają na Twoich włosach.    Słuchasz muzyki, która nie nadaje się na słuchanie w słoneczne dni. Może jest nieco depresyjna, ale harmonijnie współgra z kroplami deszczu, uderzającymi o parapet w jednostajnym rytmie.
   Herbata nie jest tylko herbatą, ale zaczyna być ostoją, w której rozpływa się nieuzasadniony strach i przerażenie.

   Nie wiem jak Wam, ale mi zawsze towarzyszy w tym czasie niepokój... "jaskółczy niepokój"... Lepiej przyswajam wszystkie książki, a wena zaczyna się budzić i powstaje jak wampir z wiekowej trumny. Czuję przygnębienie pomieszane z lękiem, bólem i intrygującą przyjemnością, płynącą ze spokoju z niewiadomych źródeł.
   To tak, jakbyś zamknął się na amen w pustym pokoju opuszczonego domu. Boisz się, ale to wszystko jest tak intrygujące, że wywołuje w Tobie jakiś niepohamowany rodzaj ekscytacji, porównywalnej z wypiciem butelki dobrego wina.


źródło: tumblr



   Może i staję się wtedy bardziej płaczliwa, albo bardziej depresyjna, ale lubię ten stan wielkiej niewiadomej w mętliku myśli. Zastanawiam się nad sprawami, nad jakimi nie zastanawiam się w innym czasie. Żałuję często, że nie mam przy sobie notesu, bo czasem wbija mi się w umysł jakieś zdanie, jakieś strofy, których nie mam jak zapisać... Potem to gdzieś ulatuje. Jest tak samo ulotne jak mgła, jak deszcz, jak ta aura...

   Myślę, że wielu z Was mnie zrozumie... że wielu z Was też czuje w sobie wyciszenie i ambiwalentne emocje podczas spaceru listopadową porą...
   Tu nie chodzi o to, że wszystko umiera i jest szaro, jest mhrocznie...
   Tu rozchodzi się o to, co dzieje się wtedy w naszych sercach i umysłach. Ten stan przeżywany raz do roku, przez cholerne 31 dni... Listopadowa aura - Listopadowy deszcz - Listopadowa mgła - Listopadowy sen...




Kolejne liście przydeptane błotem tworzą liryczny erotyk o nas samych, skąpanych w listopadowej szarości. Nie wiemy jak umrzeć i nie wiemy jak żyć. Przez nasze serca przetacza się korowód (niby)istnienia, wygrywający dysonanse uczuć. Wszystko pociemniałe, pomarznięte, pocięte... Ścięte róże ułożone pod płotem na kamieniu. Czy ktoś tu umarł? Jeszcze nie... To miejsce cichych ślubów i pogrzebów. Każdy pocałunek weselem, a pożegnanie rozpaczliwym pogrzebem, a wszystko okraszone nudą wszechczasów.
Dziś nie erotyk, lecz epitafium tworzę dla umarłych poetów.
Na imię mieli Mgła i Deszcz, a ich matką była Jesień. Raz na zawsze zapisali się na kamiennej płycie mego życia w taki sposób, że nie sposób im nie podziękować. Szczególnie za chorobę afektywną sezonową i dwubiegunową...
Piję więc dziś herbatę oczyszczenia. Wiatr uderza w me okno...
i nawet sam Szatan, którego widzę w cieniu płaczących wierzb, spuszcza głowę i roni łzę nad tym przeklętym losem.
- Szkice jesienne (tytuł roboczy), Judith Lorelei Van Salem.




źródło: tumblr





Mam nadzieję, że wyrazicie swoje zdanie na poruszony przeze mnie temat.
Pozdrawiam Was cieplutko, wampirki...











Idealna nuta na listopadowe wieczory...










czwartek, 29 października 2015

"Sen nocy jesiennej - akt IV: Zaburzenia widzenia i osobowości"

Dziś o 16:22 powstało to COŚ... określane przeze mnie, jako przejaw zdeprawowanego przemęczeniem artyzmu, w którym nie dostrzegam większego kunsztu, niżeli w innych miernych tworach, aczkolwiek ma coś w sobie, co sprawiło, że zdecydowałam się, na zamieszczenie tego właśnie w tym miejscu...
Enjoy!



SEN NOCY JESIENNEJ - AKT IV: ZABURZENIA WIDZENIA I OSOBOWOŚCI


Zapach zgniłych liści
głucho wsiąknięty
przez policzki cichej martwicy
odbił się echem wolnej prostoty
ściśniętej w depresyjnie różowym kubraczku
malutkiej dziewczynki ze złotymi ustami


Dzieci omdlałe z porzeczkowej słodkości
zbierają truchła ziemi
obrosłe w smutek ból i żal
przełamany żółcią i czerwienią
nawiniętą niby przypadkiem na czarny szal


Plac przed biblioteką przegniły
przemienił się w dom zmarłych
koszmarny cmentarz umęczonych wędrowców
każde skrzydło - niby krzyż -
wyznacza tu nasz byt


Przeszedłem...
i nie spostrzegłem kiedy
zapadłem się w dół -
- własny grób -
i owiał mnie zapach
przejmujący
odurzający
... zapach
zgniłych liści
























Do następnego, wampirki...






sobota, 17 października 2015

10 najgłupszych tekstów, które usłyszysz po zrobieniu sobie tatuażu

Witam Was serdecznie...

w ostatnim poście pochwaliłam się Wam moim kruczkiem, który zostanie ze mną już do śmierci (no chyba, że stracę rękę w jakiś dziwnych okolicznościach rodem z filmu kategorii Y). W związku z tym chciałabym się z Wami podzielić najgłupszymi, moim zdaniem, tekstami, które musiałam przez pierwszy tydzień wysłuchiwać. Wszystkie są autentyczne i w sumie mogłabym ich napisać jeszcze więcej, ale wybrałam te, które najbardziej działają na nerwy...
Niektóre może nie są aż tak głupie, ale jeżeli słyszysz je dziesięć tysięcy razy, to masz ochotę odtwarzać swoją odpowiedź z dyktafonu, zamiast znów powtarzać te same słowa.

Zaczynamy...







1. "To prawdziwe...?" (nie, zrobiłam z gumy do żucia!)


Ten tekst zazwyczaj rzucają osoby starsze ode mnie (coś 35/45 lat), ale zdarza się, że słyszałam to od swoich rówieśników. Rozumiem, gdybym miała napis, sentencję, skład chemiczny proszku do prania! Ale coś na prawie całe przedramię, serio?! Zawsze mogłam wytatuować motylka albo słodkiego różowego kwiatuszka. To by na pewno do mnie pasowało...
A wracając, nie... to tylko taki tatuaż z Bravo (ach, pamiętam te czasy, kiedy było się małym gówniarzem i robiło się te tatuaże z gazet... PS: z tego co wiem, to teraz też jest moda na jakieś złote tatuaże z kartoników... emm... i tego chyba sobie nie robią dzieci w wieku 8 lat... Powiedzmy, że zostawię to bez komentarza)




2. Milion razy od każdej osoby: "A nie bolało cię????????" (widocznie nie na tyle, żeby przestać)


Za którymś już razem odpowiadanie: "Nie, to było nawet przyjemne..." było dla mnie równoznaczne z wyjawieniem byle komu "Hej, jestem sadomasochistką, lubię igły, lubię ból i lubię jak tatuażysta ryje mi bite 4 godziny igłą pod skórą... To przeżycie niemal duchowo-erotyczne". Tak się właśnie czułam, widząc ich wzrok na sobie. Hm, to wyglądało jakbym powiedziała coś tak dziwnego, a jednocześnie obrazoburczego, że po którymś razie dałam sobie spokój i po prostu mówiłam: "Trochę..."
Ale naprawdę co jest w tym dziwnego, że bolało mnie pod sam koniec tylko? Co jest w tym dziwnego, że ten ból był dobrym bólem, a endorfiny sprawiały, że był nawet bardzo przyjemny? Nie rozumiem, naprawdę...
Albo ja jestem dziwna, albo ludzie dookoła są jacyś nie tego...




3. "Znudzi ci się za 20 lat." (tak, bo rozmowa z tobą znudziła mi się, jakieś 5 minut temu...)


Moja sprawa czy mi się znudzi, czy nie... Każdy ma swój zmysł estetyczny i uważam, że będzie mi się podobał, nawet kiedy będę miała 80 lat.
A no tak! Jest jeszcze druga wersja tego zdania: "Jak będziesz z tym wyglądać, gdy będziesz miała 80 lat? Myślisz, że ładnie to będzie wyglądać, jak będziesz stara i pomarszczona?"
Myślę, że tak... To jest rysunek na moim ciele, więc co to kogo obchodzi, że stara babcia będzie miała kruka na przedramieniu? Co z tego, że może potem nie wyglądać aż tak super jak na młodej skórze?
Będzie mi przypominał młodość lepiej, niż niektórym wspomnienia z zarzyganych imprez, albo rozwalone po pijaku czoła.




4. "Będziesz tego żałować" lub w bardziej przyjaznej formie "Nie będziesz tego żałować?"


Nie będę... Od 2012 roku kieruję się zasadą, by niczego w życiu nie żałować. Dlatego czasem podchodzę do życia spontanicznie, bo każdy z nas ma mało czasu w życiu, a czasem zastanawiam się nad czymś, bo może być to decyzja warunkująca całe moje przyszłe życie.
Nie uważam, że to, iż zdecydowałam się na tatuaż ma być aż tak poważną decyzją, która przesądzi o moim caaaałym życiu. Bez przesady...




5. Mówisz komuś w żartach, że twój tatuaż jest wykonany z henny. Oczywiście masz pewność, że osoba się na to nie nabrała, zresztą sprawiała takie wrażenie... Za jakiś czas słyszysz: "Długo ci się trzyma". Myślisz - o co mu chodzi, do cholery. "No długo się trzyma jak na hennę". Jesteś załamany... "Ale to nie jest henna" - mówisz. "Aaa... to taki na stałe". Nie, na sezon...


To prawdziwa historia, niestety...




6. "To nie jest prawdziwy tatuaż, bo nie widać dziur po igle" (coś w stylu: to nie jest prawdziwy człowiek, bo nie ma pępka???)


To zdanie było skierowane do mojej (także) wytatuowanej koleżanki. Byłam przy tym i myślałam, że moja przepona wysiądzie ze śmiechu. Cóż... Nie ma dziury po igle - nie ma tatuażu.




7. "To ma tak wyglądać?" *wskazuje na łuszczącą się skórę, tudzież na ciemne cieniowanie, które rozjaśni się po zagojeniu*


Nie ma nic bardziej wkurzającego, niż teksty, nie poparte wiedzą na ten temat. Rozumiem, że ktoś może zapytać, czy to normalne, że tak się robi z tatuażem, etc. etc. Ale nie trzeba tego mówić tonem, mówiącym "hahaha, zjebał ci się tatuaż" (przepraszam za wyrażenie, ale taka prawda).
Łuszczenie jest prawidłowym i normalnym procesem podczas gojenia tatuażu, a kolory zawsze są ciemne - dopiero po złuszczeniu bledną.
Nie ma to, jak ta sama osoba, która uważa, że twój tatuaż jest zbyt ciemny, przychodzi do ciebie, gdy już całość się w większości złuszczy i mówi "Zblednął!" znów tonem, jak wyżej.
Jestem osobą względnie spokojną... No dobrze, nie jestem spokojna i po prostu mam ochotę wtedy walnąć takiej osobie przez łeb, albo nakłonić do przeczytania kilku chociaż zdań na ten temat.




8. "Ja to sobie bym nie zrobiła (takiego) tatuażu/ Nie dałabym tyle pieniędzy/ Bym żałowała/ Szatański tusz sprawiłby, że będę szatanistką/ Bóg by mnie nie kochał/ Rodzice by mnie wyklęli..."


Ehh, jedna zasadnicza kwestia: A CO MNIE TO OBCHODZI?! Miło, że uważasz mój tatuaż za fajny, ładny, dobrze zrobiony, ale nie każę ci tego mówić, nie każę ci go podziwiać, a krytykę mam gdzieś... no a to, że mówisz, że byś sobie nie zrobiła/zrobił i dlaczego nie, to jakoś mało mnie obchodzi, bo od razu wtedy wychodzi, że to ja będę żałować; że mam za dużo pieniędzy; że jestem szatanistką; bóg mnie nie kocha, a rodzice postrzegają mnie za potencjalne zło.
Podsumowując, chcesz zrobić tatuaż: fajnie! nie chcesz go robić: też fajnie! Ale nie musisz przez wyrażanie swojego zdania, przekazywać jakiś aluzji... Chociaż i tak mnie mało to obchodzi.




9. "Co na to twoi rodzice?"


Hm, moja mama jest zachwycona. Jest wręcz oczarowana malunkiem na moim przedramieniu. Tacie też się podoba. Nikt nic nie mówi...
Nie każdy musi mieć "typową matkę", która robi co niedzielę rosół, w piątek rybę i mówi, że tatuaż to: a) szatan, piekło i takie sprawy od wiecznego potępienia, b) więzienne dziary, skazanie, cele i takie tam, c) słodkim dziewczynkom nie przystoi mieć tatuaże...




10. MÓJ FAWORYT: "Będziesz mogła to zmyć?" (a głupotę też można zmyć?)


Nic dodać, nic ująć...








Posłowie:

To nie tak, że mnie denerwuje każde pytanie odnośnie tatuażu. Mogę o tym rozmawiać w inteligentny sposób i na poziomie. Nawet jak ktoś zapyta co to dla mnie oznacza, to mogę z nim o tym pogadać. Ale wysłuchiwanie jednego i tego samego ciągle i to od ludzi, z którymi może nie utrzymuję jakiś bliższych relacji jest po prostu denerwujące.


Bym zapomniała!
Jeżeli sami macie tatuaże i chcielibyście się podzielić podobnymi tekstami, to zapraszam - piszcie :)





Do miłego, wampirki ;)